Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΙΚΕΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΤΩΝ ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ
«Υπέστη και η νήσος αύτη [Ζάκυνθος] την κυριαρχίαν του ξένου, αλλ' ο ξένος επέτρεπε τουλάχιστον ενταύθα να ζώσιν εν ειρήνη.
Η παρουσία του δεν ήταν αγαπητή, αλλά δεν ενέσπειρε την φρίκην και τον τρόμον.
Τώρα δε, ότε ανεχώρησαν οι ξένοι, ότε δεν τους βλέπουν πλέον ως δεσπότας της πατρίδος των οι νησιώται ελησμόνησαν ότι οι Ιταλοί ή οι Άγγλοι υπήρξαν κύριοί των, ή ενθυμούνται μόνον τα ευεργετήματα της δεσποτείας των.
Αλλ' όπου ο Τούρκος διέβη αφήκεν οπίσω του ολέθρου μόνον αναμνήσεις.»
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΙΚΕΛΑΣ (Ερμούπολη Σύρου 1835 – Αθήνα 1908)
«Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν», 1886
[ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΙΚΕΛΑΣ: Λόγιος, ποιητής και πεζογράφος. Ως λογοτέχνης μνημονεύεται για το μυθιστόρημά του Λουκής Λάρας (1879), έργο πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της νεοελληνικής πεζογραφίας.
Κυρίως λόγω εμπορικών δραστηριοτήτων έζησε στην Οδησσό, το Λονδίνο και το Παρίσι.
Μετά το θάνατό του κληροδότησε την πλούσια βιβλιοθήκη του στον δήμο Ηρακλείου Κρήτης, ο οποίος ονόμασε τη βιβλιοθήκη του προς τιμήν του "Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη".
Συνεχής ήταν ο δημοσιογραφικός του αγώνας, στον Βρετανικό Τύπο για τις απροκάλυπτες κλοπές και αρπαγές από τους Βρετανούς των αρχαιολογικών θησαυρών της Κύπρου και της μεταφοράς τους στο Λονδίνο (1899). Στους "Times " του Λονδίνου, ο Βικέλας χαρακτήριζε ως επαίσχυντον πράξιν την λεηλασία των κυπριακών αρχαιοτήτων.
Είναι επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στην επιτροπή διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1896. Ο πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.]
